Opowieść o babciach cz. 2

Gdy babcia Genia (sraczkowaty skuterek) i babcia Frania (brudnozielono-brudnoróżowy skuterek) objechały cały Kurdwanów, postanowiły pojechać nad morze. Spakowały swój dobytek w przepastne kieszenie sraczkowatej i syfniezielono-różowej spódnicy. Wzięły swoje kieszonkowe (ok. 50000zł. W Radiu Maryja wypłacają niezłą emeryturę), wskoczyły na skuterki i ruszyły w Polskę.
Gdy w oklicach Warszawy poczuły głód, wstąpiły do karczmy „U Czesi i Wiesi” (mottem było – jak się później dowiedziały – „Słuchaj ładnie pani Czesi, bo Cię Wiesia wnet powiesi”). Na obiad zjadły talarki krakowskie, bo chciały się poodchudzać. Po obiedzie poczuły się senne, więc dały w łapę pani Czesi i poszły spać.
Następnego dnia udało im się dojechać do Trójmiasta, gdzie postanowiły zostać. Zamieszkały u pani Genowefy, z którą bardzo się zaprzyjaźniły, bo była dość pulchna i miała wąsy, a co najważniejsze – skuterek, w kolorze czarno-różowym.
Razem jeździły po Gdańsku i łamały z drzewek gałązki, a ponadto wyciskały z gołębi białą pastę do zębów, czego nauczyła je Genowefa („żyjcie ekologicznie, moje drogie!”).